Γεια σας και πάλι φίλοι μου. Στο τέλος αυτού του άρθρου πιστεύω ότι θα έχετε ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο σας και είμαι σίγουρος για αυτό.
Καθώς μια μέρα περπατούσα στο δάσος έρχονταν κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου ολοένα και περισσότερες. Δεν ξέρω πως είναι με εσάς αλλά εμένα μου αρέσει πολύ η φύση και προσπαθώ όσο μπορώ να βρίσκομαι κοντά της, περπατώντας σε ένα δάσος ή βουνό ή θάλασσα.
Ειδικά το δάσος μου αρέσει πολύ λόγω της ατμόσφαιρας που έχει, την ησυχία και πολλά πράγματα που βλέπω μέσα στην φύση που είναι φυσιολογικά να υπάρχουν με ηρεμούν και με βοηθάνε να καταλάβω την ζωή μου καλύτερα και τι εννοώ με αυτό.
Καμιά φορά βλέπουμε τα δυσκολότερα μονοπάτια στα ομορφότερα μέρη όπως πολλές φορές τα πολύ δύσκολα μονοπάτια μπορούν να μας οδηγήσουν σε πανέμορφους καταρράκτες μια πανέμορφη λίμνη ή δύσβατο ακρογιάλι.
Στην ζωή μου τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Καμιά φορά είναι πρόκληση να μπορέσω να φτάσω κάπου, τον τελευταίο καιρό δεν ήταν εύκολα τα πράγματα όπως και πιο παλιά είχα διάφορα άλλα προβλήματα, όπως και το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και σε εσάς. Άλλος μπορεί να ήταν πολύ άρρωστος, άλλος να έχασε κάποιον δικό του άνθρωπο, μπορεί κάποιος να ήταν απλά DOWN και γενικά να ήταν πολύ δύσκολο να σηκωθεί πάλι. Ένα θα σας πω όμως, οι δυσκολότεροι δρόμοι οδηγούν στα ομορφότερα μέρη. Αλλά θα πρέπει να προχωρήσεις σε αυτόν τον δρόμο μέχρι να τον τελειώσεις μέχρι να φτάσεις στον προορισμό του και μετά θα δεις το αποτέλεσμα της όμορφης αυτής τελικά διαδρομής.
Είναι όπως για εμάς τους άνδρες οι μέρες που περάσαμε στον στρατό που τότε ήταν δύσκολες αλλά πλέον τώρα όμορφες αναμνήσεις.
Απλά δεν πρέπει να καθόμαστε και να λέμε «ααα δεν θέλω να προχωρήσω άλλο» «ααα δεν νομίζω να τα καταφέρω μέχρι το τέλος».
Θα σας πω αυτό που συνέβη με τις φωτιές τελευταία. Τα δάση κάηκαν. Τώρα πρέπει να περιμένουμε να πρασινίσουν πάλι. Αλλά αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε ώστε να μεγαλώσουν τα δέντρα γρηγορότερα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα φροντίζουμε με αγάπη να τα βοηθήσουμε στο να μεγαλώσουν πάλι ποτίζοντας τα, ίσως να φυτέψουμε νέα δέντρα εκεί που μπορούμε. Θα πρέπει όμως να έχουμε υπομονή μέχρι να αρχίσουν πάλι να πρασινίζουν να τους δώσουμε τον χρόνο που χρειάζονται έτσι ώστε να μεγαλώσουν και να είναι γερά.
Το ξέρω ότι πολλές φορές δεν μπορούμε να περιμένουμε, ανυπομονούμε να τα δούμε πάλι πράσινα και μεγάλα, αλλά φίλοι μου το δάσος χρειάζεται τον χρόνο του, μέχρι να γίνει όπως ήταν.
Γι’ αυτό να έχεις απλά εμπιστοσύνη στην φύση, όπως και να έχεις εμπιστοσύνη στον δρόμο που πηγαίνεις ότι κάποια στιγμή το τέλος του θα σε ανταμείψει. Ξέρω ότι είναι δύσβατος και με πολλά εμπόδια αλλά πρέπει να τον προχωρήσουμε μέχρι το τέλος.
Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και αυτό είναι το ωραίο. Κάθε δέντρο είναι μοναδικό διαφορετικό από τα άλλα. Κανένας από εμάς που θα περπατήσει στο δάσος δεν θα πει «γιατί αυτό το δέντρο είναι στραβό» ή «γιατί αυτό το δέντρο έχει λιγότερα κλαδιά»
Θα ήταν περίεργο να το πούμε αυτό. Έτσι δεν είναι;
Απλά όλοι μας αναγνωρίζουμε την μοναδικότητα του κάθε δέντρου. Γιατί το κάθε δέντρο έχει την δική του ομορφιά, όπως εγώ ή εσείς, ο κάθε άνθρωπος, έχει την δική του ομορφιά και την μοναδικότητα του και αυτό είναι το ωραίο στην φύση μας. Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ