Με ιδιαίτερη χαρά υποδέχομαι σήμερα την κ. Πιπίνα Αργιανά, μια ξεχωριστή παρουσία στον χώρο του Life Coaching, που έχει αφιερώσει την πορεία της στο να καθοδηγεί και να ενθαρρύνει ανθρώπους να ανακαλύψουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Με την εμπειρία χρόνων, τη ζεστασιά της επικοινωνίας της και τη βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η κ. Αργιανά έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς για όσους αναζητούν προσωπική ή επαγγελματική ανάπτυξη. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται αποκλειστικά ως Relationships & Mindset Coach, με πιστοποίηση από την Global Academy Of Coaching και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Life Coaching (ICF), υποστηρίζοντας τους πελάτες της να εξελίσσονται και να δημιουργούν τη ζωή που επιθυμούν. Η προσέγγισή της, γεμάτη ενσυναίσθηση και θετική ενέργεια, έχει αγγίξει και έχει μεταμορφώσει πολλούς ανθρώπους, αφήνοντας ένα έντονο αποτύπωμα στον χώρο της αυτοβελτίωσης στην Ελλάδα. Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει να ζεις με στόχο και συνέπεια, και κάθε συνάντηση μαζί της γεννά έμπνευση και πίστη στη δύναμη της αλλαγής.
Ποια στιγμή της ζωής σας θεωρείτε καθοριστική για τον τρόπο που λειτουργείτε σήμερα ως coach;
Η πιο καθοριστική στιγμή δεν ήταν μια μεγάλη αλλαγή, μια δραματική απόφαση ή μια εξωτερική ανατροπή. Ήταν μια εσωτερική σιωπή.
Μια μέρα που για πρώτη φορά σταμάτησα να ψάχνω έξω από εμένα και γύρισα τον φακό προς τα μέσα. Εκεί ανακάλυψα κάτι που αλλάζει τα πάντα:
Η ζωή δεν αλλάζει όταν αλλάζουν οι συνθήκες. Αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς.
Θυμάμαι ότι ένιωσα σαν να άνοιξε ένα νέο παράθυρο μέσα μου. Δεν λύθηκαν όλα. Δεν έφυγαν οι δυσκολίες. Αλλά άλλαξε η ματιά μου απέναντί τους — κι αυτό ήταν καθοριστικό. Από τότε λειτουργώ με αυτή την αλήθεια:
«Όταν αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου, αλλάζει και ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο».
Και αυτή η στιγμή έγινε η βάση όλης της δουλειάς μου ως Life Coach.
Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή στον νεότερο εαυτό σας, ποια θα ήταν και γιατί;
Θα του έλεγα να εμπιστευτεί λίγο περισσότερο την εσωτερική του πυξίδα. Να αφήσει χώρο στη διαίσθησή του, γιατί εκεί κρύβεται πάντα η αλήθεια μας. Και πάνω απ’ όλα θα του έλεγα κάτι που έμαθα αργότερα, αλλά θα ήθελα να το ξέρω νωρίτερα:
«Δεν χρειάζεται να είσαι όλα για όλους. Αρκεί να είσαι αληθινή για εσένα».
Θα του έλεγα να σταματήσει να προσπαθεί να χωρέσει σε ρόλους, προσδοκίες, σχήματα. Η ζωή γίνεται ελαφριά όταν αφήνουμε πίσω μας όσα δεν μας χωρούν — και γινόμαστε δυνατοί απέναντι σε όσα μας καθρεφτίζουν.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο “aha moment” για την ανθρώπινη εξέλιξη;
Θα έλεγα η στροφή προς τον εσωτερικό μας κόσμο! Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι δεν αλλάζουν όταν βρουν τον τέλειο τρόπο. Αλλάζουν όταν βρουν τον δικό τους - αληθινό λόγο.
Μέσα από τις συνεδρίες μου διαπιστώνω καθημερινά ότι η πραγματική μεταμόρφωση δεν ξεκινά όταν κάποιος πει «θέλω να αλλάξω».
Ξεκινά όταν πει: «Δεν θέλω άλλο να ζω έτσι».
Αυτή η στιγμή της ειλικρίνειας, όχι της τελειότητας μετακινεί βουνά. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι η αλλαγή είναι ψυχικό γεγονός, όχι πρακτικό. Και η μεθοδολογία μου χτίστηκε γύρω από αυτό: από μέσα προς τα έξω. Όχι το αντίστροφο.
Πώς εξηγείτε το Life Coaching σε κάποιον που δεν το γνωρίζει;
Πολύ ωραία ερώτηση! Συνήθως το περιγράφω ως εξής: Είναι σαν να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που κρατά έναν καθρέφτη. Όχι για να δεις τα λάθη σου, αλλά τις δυνατότητές σου! Aυτός ο άνθρωπος είναι ο Life Coach – συνοδοιπόρος στην εξέλιξή σου και στην πορεία σου προς την καλύτερη δυνατή εκδοχή σου!
Το Life Coaching δεν είναι διόρθωση. Είναι διεύρυνση. Ο στόχος δεν είναι «να γίνεις καλύτερος». Είναι «να γίνεις ο εαυτός σου χωρίς φόβο».
Ακολουθώ μια προσέγγιση που τοποθετεί στο κέντρο την ψυχική ανθεκτικότητα, την ενσυνείδητη παρουσία στο παρόν (mindfulness), την ενίσχυση της εικόνας του «εαυτού», τον νοητικό επαναπρογραμματισμό και την αναπλαισίωση (reframing).
Είναι μια πρακτική, γήινη και ταυτόχρονα βαθιά διαδικασία.
Τι χρειάζεται για πραγματική εσωτερική αλλαγή;
Χρειάζεται κάτι που δεν μας έχει μάθει κανείς: να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας χωρίς να τον τιμωρούμε.
Η αυτογνωσία θέλει τρυφερότητα, όχι σκληρότητα. Γιατί όταν είμαστε σκληροί με τον εαυτό, κλειδώνουμε την πόρτα της εξέλιξης.
Η αλλαγή θέλει: αλήθεια, ευθύνη, συνέπεια, αποδοχή και πάνω απ’ όλα χρόνο. Κανένα λουλούδι δεν ανοίγει με το ζόρι. Το ίδιο και ο άνθρωπος.
Πώς χρησιμοποιείτε τη δική σας ζωή ως «εργαστήριο» της μεθόδου σας;
Κάθε μέρα παρατηρώ εμένα. Πώς μιλώ στον εαυτό μου; Τι με πυροδοτεί; Τι με σταματά; Πού κρατιέμαι ακόμα όμηρος από παλιές ιστορίες;
Αναπλαισιώνω. Ξανά και ξανά. Κάθε δική μου αναπλαισίωση γίνεται υλικό για τη μέθοδο REFRAME. Όχι θεωρητικά, αλλά βιωματικά.
Η αλήθεια είναι μία, δεν μπορείς να οδηγήσεις έναν άνθρωπο σε τόπους που εσύ δεν έχεις περπατήσει.
Ποιο στάδιο έχει τη μεγαλύτερη επίδραση στους ανθρώπους;
Το στάδιο της Μετάβασης! Είναι η στιγμή που οι άνθρωποι νιώθουν ότι κάνουν το άλμα. Δεν είναι πια μαθητές της αλλαγής, είναι οι δημιουργοί της.
Η Μετάβαση είναι η στιγμή που ο άνθρωπος σταματά να «προσπαθεί» να αλλάξει και αρχίζει να ενσαρκώνει την αλλαγή.
Δεν είναι πλέον μαθητής της διαδικασίας γίνεται ο δημιουργός της νέας του πραγματικότητας.
Βλέπω καθημερινά στις ατομικές ή ομαδικές συνεδρίες μου, ανθρώπους να αναπλαισιώνουν τη ζωή τους και να ζουν την καθημερινότητά τους ως την επόμενη- την πιο εξελιγμένη θα λέγαμε εκδοχή του εαυτού τους.
Το σώμα τους χαλαρώνει, το πνεύμα τους ανορθώνεται, η ενέργειά τους καθαρίζει, η φωνή τους σταθεροποιείται.
Είναι σαν ολόκληρο το σύστημα, σώμα, νους και ψυχή, να συμφωνεί: «Εδώ ανήκω, αυτός είμαι τώρα.»
Η Μετάβαση λοιπόν δεν είναι άλλο ένα στάδιο στην εξέλιξή μας. Είναι συχνότητα. Είναι μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος αρχίζει να λειτουργεί μέσα από μια νέα εσωτερική αλήθεια. Δεν πιέζεται, δεν ακολουθεί οδηγίες, απλά εναρμονίζεται με τη ροή του.
Και τότε συμβαίνει το άλμα, όχι επειδή το επιδιώκει, αλλά επειδή έχει ήδη γίνει αυτός που μπορεί να το κάνει. Η Μετάβαση είναι η στιγμή που το “κάποτε” γίνεται “τώρα”. Και εκεί γεννιέται η νέα ταυτότητα.
Ποια λάθη γίνονται όταν προσπαθεί κάποιος μόνος;
Το πρώτο λάθος είναι ότι προσπαθούμε να «διορθώσουμε» τον εαυτό μας. Ο εαυτός μας δεν χρειάζεται διόρθωση, χρειάζεται αναγνώριση.
Το δεύτερο λάθος είναι ότι προσπαθούμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας, χωρίς να αναγνωρίσουμε και να αναδιαμορφώσουμε τις πεποιθήσεις μας. Αυτό δημιουργεί εσωτερική σύγκρουση. Μοιάζει σαν να προσπαθείς να τρέξεις με δεμένα πόδια. Το τρίτο λάθος είναι ότι ψάχνουμε το «πώς» πριν βρούμε το «γιατί». Το «πώς» είναι η διαδρομή, το «γιατί» είναι το καύσιμο. Όταν ξεκινάμε χωρίς να έχουμε βρει τον λόγο που μας κινητοποιεί, κουραζόμαστε γρήγορα, αλλάζουμε στρατηγικές, χάνουμε την κατεύθυνση. Όταν όμως το «γιατί» είναι ξεκάθαρο, κάθε «πώς» γίνεται απλώς ένα εργαλείο — προσαρμόζεται, εξελίσσεται και δεν μας σταματά. Το βαθύ κίνητρο δημιουργεί διάρκεια, συνέπεια και τελικά, μεταμόρφωση.
Ποιο στάδιο απαιτεί τη μεγαλύτερη εσωτερική δουλειά;
Το στάδιο της Ανακατασκευής (Reconstruct). Εκεί ψάχνουμε το «ρίζωμα». Τι πιστέψαμε όταν ήμασταν μικροί; Τι μας πλήγωσε; Τι μας διαμόρφωσε; Τι κουβαλάμε που δεν είναι δικό μας;
Το στάδιο αυτό είναι απόλυτα συνυφασμένο και με το στάδιο της της Στοχοθεσίας (Focus). Είναι με τη σειρά του το στάδιο εκείνο που απαιτεί τη μεγαλύτερη συνέπεια. Διότι η συνέπεια διαμορφώνει τη συνήθεια και με τη σειρά της εκείνη διαμορφώνει τον άνθρωπο.
Πώς επηρεάζουν οι σχέσεις την αυτοεικόνα μας;
Οι σχέσεις είναι σαν το νερό: αν είναι καθαρό, καθρεφτίζεσαι αν είναι θολό, δεν μπορείς να διακρίνεις την αντανάκλασή σου καθαρά. Αυτό που συχνά αγνοούμε είναι ότι οι σχέσεις που επιλέγουμε δεν αντικατοπτρίζουν μόνο το ποιοι είμαστε — αλλά το πόσο πιστεύουμε ότι αξίζουμε.
Αν θεωρούμε ότι αξίζουμε το ελάχιστο, συνδεόμαστε με ανθρώπους που μας δίνουν το ελάχιστο. Όταν όμως αρχίσουμε να χτίζουμε μια πιο υγιή αυτοεικόνα, αλλάζουν όλα:
οι επιλογές μας, τα όριά μας, η ποιότητα των ανθρώπων που αφήνουμε να μας πλησιάσουν.
Οι σχέσεις δεν καθορίζουν την αυτοεικόνα μας. Μπορούν όμως να την αποκαλύψουν, να την ενισχύσουν ή να την τραυματίσουν.
Ποιο μοτίβο προκαλεί τις περισσότερες δυσκολίες;
Το μοτίβο που δημιουργεί τις βαθύτερες δυσκολίες είναι ο φόβος της εγκατάλειψης — ένας φόβος που γεννιέται συνήθως από την έλλειψη ασφαλούς σύνδεσης στα πρώτα μας βιώματα. Αν από νωρίς δεν μάθαμε ότι είναι ασφαλές να είμαστε ο εαυτός μας, ότι οι ανάγκες μας χωράνε, ότι δεν χρειάζεται να παλέψουμε για να μας δουν, τότε μεγαλώνουμε πιστεύοντας πως η αγάπη είναι κάτι που πρέπει να κερδίσουμε, όχι κάτι που αξίζουμε απλά να λάβουμε. Κι έτσι ο φόβος αυτός μεταμορφώνεται σε υπερπροσπάθεια. Υπερ-δίνουμε για να μη χαθούμε. Υπερ-προσαρμοζόμαστε για να μην απορριφθούμε. Υπερ-εξηγούμε για να μη παρεξηγηθούμε. Υπερ-υπομένουμε για να μην «αποτύχουμε», να μην «εγκαταλειφθούμε» εκ νέου.
Όμως όλη αυτή η υπερβολή δεν είναι αγάπη — είναι άμυνα. Η αλήθεια είναι ότι όταν ο φόβος οδηγεί, η αγάπη δεν μπορεί να ανθίσει.
Γιατί η αγάπη χρειάζεται χώρο, όχι πανικό. Ασφάλεια, όχι αγωνία.
Η θεραπεία αρχίζει όταν σταματάμε να προσπαθούμε να είμαστε «αρκετοί» και αρχίζουμε να καλλιεργούμε την εσωτερική αίσθηση ότι είμαστε ήδη άξιοι αγάπης χωρίς υπερβολές, χωρίς μάσκες.
Μόλις νιώσουμε εμείς ασφαλείς μέσα μας, οι σχέσεις μας σταματούν να είναι ένας στίβος υπερπροσπάθειας και γίνονται ένας χώρος αληθινής σύνδεσης.
Ποια πεποίθηση για τις σχέσεις θα αλλάζατε;
Θα άλλαζα την πεποίθηση ότι «η αγάπη αρκεί». Η αγάπη είναι θεμέλιο, αλλά δεν είναι ολοκληρωμένο σύστημα στήριξης. Δεν διατηρεί από μόνη της μια σχέση—τη γεννά, την εμπνέει, αλλά δεν την εξελίσσει.
Για να μετατραπεί η σπίθα σε φωτιά, χρειάζεται κάτι περισσότερο:
· Ωριμότητα: η ικανότητα να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου χωρίς να τα φορτώνω στον άλλον.
· Όρια: ο χώρος όπου προστατεύω τον εαυτό μου και επιτρέπω στον άλλον να είναι επίσης ο εαυτός του.
· Επικοινωνία: η γέφυρα που επιτρέπει την κατανόηση και την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης , όχι μόνο την ανταλλαγή λέξεων.
· Διάθεση για ανάπτυξη: η επιλογή να μην μένω στα ίδια μοτίβα, αλλά να εξελίσσομαι μαζί με τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου.
Η αγάπη είναι το συναίσθημα που μας ενώνει. Η συνειδητές επιλογές είναι αυτό που μας κρατά μαζί.
Γι’ αυτό λέω πάντα: «Η αγάπη είναι η σπίθα — η συνειδητή πράξη είναι η φωτιά».
Μας βοηθά ή μας δυσκολεύει η εποχή στη διαχείριση συναισθημάτων;
Ζούμε σε μια πραγματικότητα που κινείται πιο γρήγορα από το νευρικό μας σύστημα.
Οι κοινωνικές και οικονομικές απαιτήσεις, οι ρόλοι, η σύγκριση, ο συνεχής θόρυβος από τα social media - όλα αυτά μάς σπρώχνουν σε έναν ρυθμό που η ψυχή δεν μπορεί να ακολουθήσει.
Η ψυχή έχει ρυθμό καρδιάς — όχι ρυθμό άγχους.
Κι έτσι νιώθουμε περισσότερο πίεση και λιγότερη παρουσία. Kατακλυζόμαστε καθημερινά από θόρυβο και λιγότερη εσωτερική σιωπή, αναγκαζόμαστε να αναπτύσσουμε όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα με κόστος το επίπεδο επίγνωσης και αυτογνωσίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι περισσότερη πληροφορία, αλλά περισσότερο χώρο.
Χώρο για να νιώσουμε, να επεξεργαστούμε, να ρυθμίσουμε το σύστημά μας. Περισσότερη σιωπή. Ενσυνείδητη παρουσία στο παρόν και στη «στιγμή», με λίγα λόγια επαφή και σύνδεση με τον εσωτερικό μας κόσμο.
Η αποτελεσματική διαχείριση των συναισθημάτων βρίσκεται στην επιβράδυνση – όχι στην επιτάχυνση.
Ποια είναι η μεγαλύτερη εσωτερική πρόκληση του σύγχρονου Έλληνα;
Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι το βάρος του «μην αποτύχεις».
Ένα συλλογικό αφήγημα που περνάει από οικογένεια σε οικογένεια, σαν αόρατη κληρονομιά.
Μας μαθαίνουν να φοβόμαστε την αποτυχία αντί να τη βλέπουμε ως μέρος της εξέλιξης.
Και έτσι απομακρυνόμαστε από την εξερεύνηση, τη δημιουργικότητα, την αυθεντικότητα. Φοράμε ρόλους, σαν δανεικά πανοφώρια και έτσι χάνουμε την αυθεντική μας ταυτότητα.
Η αληθινή απελευθέρωση έρχεται όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κάνει λάθη.
Γιατί το λάθος δεν είναι απόδειξη αποτυχίας — είναι απόδειξη ότι προσπαθούμε, μαθαίνουμε, εξελισσόμαστε.
Πώς επηρεάζουν τα social media την ταυτότητα;
Τα social media έχουν αλλάξει ριζικά τον τρόπο που κατανοούμε και εκφράζουμε την ταυτότητά μας. Μας διδάσκουν να παρουσιάζουμε μια εκδοχή του εαυτού μας που συχνά είναι φιλτραρισμένη, επιλεγμένη και προσαρμοσμένη στις προσδοκίες των άλλων, αντί να εμβαθύνουμε στο ποιοι πραγματικά είμαστε. Γινόμαστε εξαιρετικοί στο να δείχνουμε μια εικόνα, αλλά όλο και πιο αδύναμοι στο να νιώθουμε τη βαθύτερη ουσία μας.
Η ταυτότητα κινδυνεύει να γίνει εύθραυστη όταν στηρίζεται σε «likes», σχόλια ή επιβεβαίωση από τρίτους αντί σε προσωπική αυτοεκτίμηση και επίγνωση. Έτσι, η εσωτερική μας σταθερότητα συνδέεται όχι με το ποιοι είμαστε, αλλά με το πώς μας βλέπουν οι άλλοι — και κάθε αλλαγή στη γνώμη τους μπορεί να μας κλονίσει.
Το κλειδί είναι να χρησιμοποιούμε τα social media ως εργαλείο έκφρασης, αλλά να καλλιεργούμε ταυτόχρονα την ταυτότητα μας μέσα από προσωπική ενδοσκόπηση, αυθεντικές εμπειρίες και σχέσεις που μας καθρεφτίζουν πραγματικά, όχι επιφανειακά. Μόνο έτσι η εικόνα μας γίνεται γέφυρα προς τον αυθεντικό εαυτό και όχι φυλακή του εφήμερου.
Πότε κάποιος είναι έτοιμος για Life Coaching;
Κάποιος είναι έτοιμος για Life Coaching όταν σταματά να κοιτάζει έξω από τον εαυτό του για λύσεις και αρχίζει να κοιτάζει μέσα του. Όταν σταματά να κατηγορεί, να δικαιολογείται ή να περιμένει από τους άλλους να του δώσουν κατεύθυνση, και παίρνει την ευθύνη στα χέρια του — όχι ως βάρος, αλλά ως δύναμη.
Η ετοιμότητα δεν είναι θέμα γνώσεων ή δεξιοτήτων, είναι θέμα καρδιάς. Όταν η ψυχή του ψιθυρίζει «θέλω να αλλάξω», όχι επειδή τον πιέζει η ζωή ή φοβάται την αποτυχία, αλλά γιατί νιώθει την κλήση να ζήσει πιο αληθινά, πιο πλήρως, πιο ελεύθερα. Τότε το Life Coaching δεν είναι απλώς μια διαδικασία — γίνεται φως που φωτίζει τον δρόμο του, καθοδηγεί την εξερεύνηση του εαυτού και μεταμορφώνει τη ζωή του από μέσα προς τα έξω.
Ποιο στοιχείο καθορίζει μια επιτυχημένη συνεργασία;
Το βασικό στοιχείο που καθορίζει μια επιτυχημένη συνεργασία στο Life Coaching είναι η ενέργεια που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Life Coach και τον πελάτη. Είναι η αίσθηση ασφάλειας και αποδοχής που επιτρέπει στον άλλο να ανοίξει πραγματικά, να παραδεχτεί αυτό που νιώθει, να εκτεθεί χωρίς φόβο κρίσης. Χωρίς αυτή την ασφάλεια, καμία αλλαγή δεν μπορεί να ριζώσει.
Και φυσικά, καθοριστική είναι και η παρουσία του Life Coach: καθαρή, σταθερή, αληθινή. Το Life Coaching δεν είναι απλώς τεχνική ή μέθοδος· είναι μια ανθρώπινη σχέση. Κι όπως σε κάθε ουσιαστική σχέση, η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός είναι τα θεμέλια. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει χώρος για εξερεύνηση, για ανάπτυξη, για αλήθεια. Όταν η σχέση βασίζεται σε αληθινή σύνδεση, τότε η συνεργασία ανθίζει και τα αποτελέσματα γίνονται βαθιά και βιώσιμα.
Έχει τύχει να αρνηθείτε συνεργασία;
Ναι, έχει τύχει να αρνηθώ συνεργασία. Για να δουλέψω ουσιαστικά με έναν άνθρωπο, χρειάζεται να υπάρχει η διάθεση να εργαστεί με τον εαυτό του — όχι να ψάχνει κάποιον που θα τον «σώσει» ή θα του πει ακριβώς τι να κάνει.
Ο ρόλος του Life Coach δεν είναι να έχει όλες τις απαντήσεις, αλλά να δημιουργεί έναν ασφαλή χώρο και να κάνει ενδυναμωτικές – «ανοιχτές» ερωτήσεις που βοηθούν τον άλλο να θυμηθεί τη σοφία που ήδη κουβαλά μέσα του. Όταν υπάρχει αυτή η συνθήκη, η συνεργασία γίνεται πραγματικά καρποφόρα και μεταμορφωτική. Όταν δεν υπάρχει ακόμα, είναι προτιμότερο να περιμένουμε, με σεβασμό στην πορεία του καθενός, ώστε η συνεργασία να ξεκινήσει με πλήρη συνειδητότητα και ειλικρίνεια.
Ένα μικρό παράδειγμα αλλαγής που μεταμορφώνει την καθημερινότητα;
Κάθε μέρα μπορώ να ορίζω την πρόθεσή μου: τι θέλω να φέρω στη ζωή μου σήμερα, πώς θέλω να νιώσω, πώς θέλω να ενεργήσω. Είναι ο οδηγός μου για τη μέρα, που με κρατά συνδεδεμένο με τον εαυτό μου και τις πραγματικές μου ανάγκες.
Ένα μικρό, αλλά πολύ δυνατό παράδειγμα αλλαγής που μπορεί να μεταμορφώσει την καθημερινότητα είναι να ρωτάω: «Τι χρειάζομαι πραγματικά αυτή τη στιγμή;». Αυτή η ερώτηση μου επιστρέφει την ευθύνη και με βγάζει από τα «πρέπει», φέρνοντάς με στα «θέλω» μου.
Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα αυτοσύνδεσης, μαζί με την καθημερινή πρόθεση, αλλάζουν τη μέρα, ενισχύουν την επίγνωση και, σιγά σιγά, μεταμορφώνουν τη ζωή. Είναι μια πρακτική που φέρνει δύναμη επιλογής, και σαφήνεια σε κάθε μας μέρα.
Ποιο εργαλείο χρησιμοποιείτε πιο συχνά;
Την αναπλαισίωση της πεποίθησης. Κάθε συμπεριφορά είναι παιδί μιας πεποίθησης. Κάθε πεποίθηση γεννήθηκε από ένα βίωμα ή ιδέα που κάποτε αποδεχτήκαμε ως αλήθεια. Όταν αλλάζει η πεποίθηση, αλλάζει το έδαφος. Και ό,τι χτίσεις μετά πάνω του πατάει σε αληθινά, σταθερά θεμέλια.
Πώς ξεχωρίζετε τη λογική από το συναίσθημα;
Τη λογική την αναγνωρίζεις γιατί μιλάει καθαρά. Το συναίσθημα το αναγνωρίζεις γιατί μιλάει δυνατά. Στο Life Coaching μαθαίνουμε να ακούμε και τα δύο. Η λογική δείχνει κατεύθυνση. Το συναίσθημα δείχνει ανάγκη. Και χρειάζονται και τα δύο για μια ολοκληρωμένη ζωή.
Πώς φαντάζεστε το Life Coaching στην Ελλάδα;
Πιο ώριμο. Πιο ποιοτικό και σαφώς με δυνατότερη επιστημονική βάση. Βλέπω όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας να διψούν για αυτογνωσία, για ουσιαστικές σχέσεις, για εσωτερική ισορροπία.
Το Life Coaching αποτελεί ένα από τα κεντρικά εργαλεία αυτής της διαδικασίας ωρίμανσης, καθώς προσφέρει μεθοδολογίες και δομές που βοηθούν τον κάθε άνθρωπο να εξερευνήσει την εσωτερική του πραγματικότητα, να αναγνωρίσει τις πεποιθήσεις που τον περιορίζουν, να καλλιεργήσει αυτογνωσία και να δημιουργήσει συνειδητές επιλογές στη ζωή του. Μέσα από την καθοδηγούμενη ενδοσκόπηση, την ανατροφοδότηση και τη στοχευμένη δράση, το Life Coaching δεν είναι απλώς υποστήριξη, γίνεται καταλύτης για ουσιαστική προσωπική ανάπτυξη, σταθερή εσωτερική ισορροπία και βαθύτερη σύνδεση με τον εαυτό και τους άλλους.
Ποιες τάσεις θα καθορίσουν τον χώρο;
Οι τάσεις που θα καθορίσουν τον χώρο του Life Coaching και της προσωπικής ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια συνδέονται στενά με επιστημονικές ανακαλύψεις και τις αυξανόμενες ανάγκες των ανθρώπων για ουσιαστική καθημερινότητα. Η Νευροεπιστήμη μας βοηθά να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος, πώς διαμορφώνονται οι συνήθειες και πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε την αλλαγή με τρόπο βιώσιμο. Η ψυχοσυναισθηματική εκπαίδευση γίνεται όλο και πιο σημαντική, καθώς οι άνθρωποι μαθαίνουν να αναγνωρίζουν, να διαχειρίζονται και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με συνειδητότητα.
Η εξατομίκευση καθίσταται κλειδί, γιατί κάθε άνθρωπος έχει μοναδική ιστορία, αξίες και ανάγκες. Παράλληλα, η σύνδεση του Life Coaching με πρακτικές αυτορρύθμισης — όπως η εστιασμένη προσοχή στον εσωτερικό μας διάλογο, η ενσυνείδητη- καθοδηγούμενη αναπνοή (breathwork), η σωματική συνείδηση — προσφέρει εργαλεία για καθημερινή ισορροπία και βιώσιμη ανάπτυξη.
Σημαντική τάση που αναδύεται είναι επίσης και η Επιγενετική: πλέον κατανοούμε ότι η έκφραση των γονιδίων μας δεν είναι στατική αλλά επηρεάζεται από τον τρόπο που ζούμε, τις επιλογές μας, τα συναισθήματά μας και τις σχέσεις μας. Αυτό δίνει στο Life Coaching επιστημονική διάσταση: μπορούμε να υποστηρίξουμε αλλαγές που επηρεάζουν όχι μόνο τη συμπεριφορά και τη συνείδηση, αλλά και τη βιολογία μας, ανοίγοντας δρόμους για πιο υγιή, ισορροπημένη και αυθεντική ζωή.
Και πάνω από όλα, η βασική τάση παραμένει η ίδια: η ανάγκη των ανθρώπων να ζουν μια ζωή με πληρότητα και νόημα.
Ποια παρεξήγηση θέλετε να καταρρίψετε;
Μια από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις που θέλω να καταρρίψω είναι η ιδέα ότι ο Life Coach προσφέρει έτοιμες απαντήσεις. Ο Life Coach δεν σου λέει τι να κάνεις — δεν είναι οδηγός ή σωτήρας. Ο ρόλος του είναι να θέτει στοχευμένες, βαθιές ερωτήσεις που ανοίγουν δρόμους που ο άνθρωπος δεν είχε δει και που τον βοηθούν να ανακαλύψει τη δική του σοφία και να θυμηθεί ποιος πραγματικά είναι.
Επίσης, για να μπορεί κάποιος να ασκήσει αυτόν τον ρόλο επαγγελματικά και υπεύθυνα, είναι απαραίτητο να είναι διαπιστευμένος από έναν επίσημο οργανισμό Life Coaching. Η διαπίστευση διασφαλίζει ότι έχει εκπαιδευτεί σε δοκιμασμένα μοντέλα, δεοντολογικές πρακτικές και επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους, ώστε να μπορεί να καθοδηγεί με ασφάλεια, αποτελεσματικότητα και επαγγελματισμό.
Έτσι, το Life Coaching γίνεται ένα εργαλείο ουσιαστικής ανάπτυξης και όχι απλώς συμβουλευτικής ή προσωπικής γνώμης.
Τι σας δίνει ενέργεια να συνεχίζετε;
Αυτό που μου δίνει ενέργεια να συνεχίζω είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης — η στιγμή του «φωτός», όπως μου αρέσει να την περιγράφω. Όταν ο πελάτης ξαφνικά συνδέεται με τον πυρήνα του και λέει: «Τώρα καταλαβαίνω», είναι σαν να βλέπω έναν νέο διακόπτη να ανοίγει μέσα του. Είναι σαν να ανάβει μια εσωτερική φωτιά που δεν ξανασβήνει. Αυτές οι στιγμές τρέφουν βαθιά την ψυχή μου και μου υπενθυμίζουν το νόημα της δουλειάς μου.
Ταυτόχρονα, η εμπειρία αυτή αναζωπυρώνει τη δική μου προσωπική ανάγκη για εξέλιξη. Όσο βλέπω τους άλλους να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, τόσο νιώθω την ανάγκη να συνεχίσω να εξερευνώ, να μαθαίνω και να αναπτύσσομαι και εγώ — να παραμένω συνδεδεμένη με την αυθεντικότητά μου και να γίνομαι μια ακόμα πιο εξελιγμένη εκδοχή του εαυτού μου. Η διαδικασία αυτή είναι αμοιβαία: η έμπνευση των άλλων τροφοδοτεί την προσωπική μου ανάπτυξη, και η προσωπική μου εξέλιξη μου επιτρέπει να είμαι πλήρως παρούσα για τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται.
Ποιο είναι το μεγάλο σας όραμα;
Να δημιουργήσω έναν τρόπο σκέψης που απελευθερώνει. Να βοηθήσω όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται να ζουν με ειλικρίνεια, συνείδηση και αυτοεκτίμηση. Το μοντέλο REFRAME είναι κάτι περισσότερο από μεθοδολογία.
Είναι μια θέση ζωής:
«να κοιτάμε μέσα μας, να καταλαβαίνουμε, να μεταμορφωνόμαστε».
Τι μήνυμα αφήνετε σε όσους νιώθουν ότι χρειάζονται αλλαγή αλλά δεν ξέρουν από πού να ξεκινήσουν;
Αν αυτή τη στιγμή νιώθεις ότι κάτι μέσα σου θέλει να αλλάξει, αλλά δεν βρίσκεις τον δρόμο, θέλω να σου πω πρώτα κάτι απλό και αληθινό: δεν είσαι μόνος σε αυτό.
Κάθε άνθρωπος που έχει αλλάξει τη ζωή του — κάθε άνθρωπος που βλέπεις σήμερα να στέκεται βέβαιος, καθαρός, συνειδητός — έχει βρεθεί κάποια στιγμή ακριβώς εκεί που βρίσκεσαι εσύ τώρα: σε μια περίεργη, αθόρυβη ζώνη μετάβασης.
Σε ένα σημείο όπου δεν θέλει πια το «παλιό», αλλά δεν ξέρει ακόμη πώς να μπει στο «νέο».
Αυτό το κενό είναι άβολο. Είναι όμως και ιερό. Γιατί εκεί γεννιούνται οι αληθινές αποφάσεις.
Αν δεν ξέρεις λοιπόν από πού να ξεκινήσεις, ξεκίνα από το πιο ανθρώπινο, το πιο βαθύ, το πιο δύσκολο — και ταυτόχρονα το πιο απελευθερωτικό: πες στον εαυτό σου την αλήθεια.
Όχι τη βολική. Όχι την κοινωνικά αποδεκτή. Όχι αυτή που θα καθησυχάσει τους γύρω σου. Τη δική σου αλήθεια. Αυτή που δεν μπόρεσες να πεις δυνατά, αλλά την ένιωσες. Αυτή που σου ψιθυρίζει καιρό ότι έχεις κουραστεί, ότι έχεις ξεπεράσει εκδοχές του εαυτού σου, ότι δεν θέλεις πια να μικραίνεις για να χωράς. Αυτή που ξέρει πολύ καλά ποιο κομμάτι της ζωής σου έχει γίνει στενό, ξεπερασμένο, ξένο.
Μην ξεκινάς με στόχους.
Μην ξεκινάς με λίστες.
Μην ξεκινάς με «πρέπει».
Ξεκίνα με μια ερώτηση: Τι δεν μου ταιριάζει πια;
Αν μπορείς να απαντήσεις αυτό, έστω και ψιθυριστά, τότε η αλλαγή έχει ήδη ξεκινήσει. Γιατί η αλλαγή δεν έρχεται όταν αποκτήσεις θάρρος — αυτό είναι η κοινή παγίδα που μας κάνει να περιμένουμε.
Η αλλαγή ξεκινά όταν αποκτήσεις ειλικρίνεια. Το θάρρος έρχεται μετά, σαν φυσική συνέπεια της αλήθειας σου. Εμφανίζεται μόνο του, απαλά, χωρίς να το πιέσεις.
Όταν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, ο δρόμος μπορεί να μην ανοίξει αμέσως, αλλά γίνεται πιο ορατός. Το μέσα σου αρχίζει να σε οδηγεί. Η διαίσθησή σου αποκτά φωνή. Οι ανάγκες σου αποκτούν θέση. Ο φόβος σου αποκτά όνομα — και όταν κάτι αποκτά όνομα, μικραίνει.
Και κάτι τελευταίο, που θέλω να σου το πω με πολύ καθαρότητα:
Δεν χρειάζεσαι να ξέρεις το τέλος. Χρειάζεται μόνο να κάνεις το πρώτο ειλικρινές βήμα.
Ακόμη κι αν το κάνεις τρέμοντας. Ακόμη κι αν δεν είναι τέλειο. Ακόμη κι αν δεν έχεις ιδέα πού θα σε πάει.
Η ζωή δεν αλλάζει όταν βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις. Η ζωή αλλάζει όταν τολμάμε να ακούσουμε τις ερωτήσεις που ήδη υπάρχουν μέσα μας.
Κι αν κάτι σε τραβάει προς τα εμπρός, έστω και λίγο, ακολούθησε το. Κάποιες φορές το «λίγο» είναι αρκετό για να μεταμορφώσει το «όλο».
Κλείνοντας αυτή τη συζήτηση, γίνεται ξεκάθαρο πως η κ. Πιπίνα Αργιανά δεν αντιμετωπίζει το Life Coaching ως μια απλή επαγγελματική δραστηριότητα αλλά ως έναν τρόπο ζωής που στηρίζεται στην αυθεντικότητα, την ενσυναίσθηση και την πραγματική διάθεση για προσφορά. Οι σκέψεις της, ουσιαστικές και καλοζυγισμένες, λειτουργούν σαν υπενθύμιση ότι η προσωπική αλλαγή δεν είναι στιγμή, αλλά πορεία. Μια πορεία που απαιτεί επίγνωση, συνέπεια και τη διάθεση να κοιτάξουμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια. Η ίδια παραμένει ένας άνθρωπος που εμπνέει μέσα από το παράδειγμά της, στηρίζοντας με συνέπεια όσους επιλέγουν να κάνουν το βήμα προς μια πιο συνειδητή και ισορροπημένη ζωή. Η παρουσία της αφήνει πάντα μια αίσθηση καθαρότητας και δύναμης, ένα απαλό κάλεσμα προς τον καθένα να πιστέψει ότι η αλλαγή είναι εφικτή και ξεκινά πάντα από μέσα μας.