Οι Έλληνες έμποροι και ασφαλιστές της Οδησσού γρήγορα κατάλαβαν την παιδευτική αξία του θεάτρου και τις δυνατότητες που ανοίγονταν να εκφραστούν μέσω αυτού οι εθνικές προσδοκίες - τόσο οι δικές τους, όσο και ολόκληρης της ελληνικής παροικίας (Ταμπάκη, 1980: 232, 238). «Εν από τα φωτίζοντα τον νουν και αγαθύνοντα την καρδίαν μέσα είναι αναμφιβόλως και το θέατρον, διά τούτο το επεμελήθησαν άκρως οι προπάτορές μας, και τα νυν πεφωτισμένα έθνη της Ευρώπης το καλλιεργούν απαύστως, ως ουσιώδες μέσον και της παιδείας και της αρετής...